José Luís Rodríguez Fernández, profesor e catedrático da USC, presentouse como alumno e discípulo de D. Ricardo Carvalho Calero, de quen dixo admirar a súa inmensa obra e por riba de todo ao ?home? pola súa coherencia, honestidade, estudo e dedicación a este pais ao que comezou chamando Galicia e acabou chamando Galiza.

A vida e obra de Carvahlo Calero (1910-1990) representan todo o século XX. Membro do Seminario de Estudos Galegos , frecuentado pola xente do grupo ?Nós?: Vicente Risco, Castelao, Otero Pedraio, Florentino Cuevillas. Rematada a guerra foi condenado a cadea perpetua que logo pasou a 12 anos e un día. Sae do cárcere no 41 e dedicase o ensino privado, así en 1950 vai para Lugo onde traballará como profesor e director do colexio Fingoi, desenvolvendo una importante labor pedagóxica e creativa.

A pesar da experiencia vital tan negativa, que a outros apartaría do galeguismo, el continua co seu empeño, sendo dos primeiros en recuperar o ritmo de publicación en galego. En 1958 ingresa na Academia Gallega con o discurso ?Contribución ao estudo das fontes literarias de Rosalía?.

En 1965 incorporase como profesor de Lingua e Literatura Galegas na Universidade de Santiago de Compostela. Tamén consegue rematar a sua oposición (proceso iniciado antes da guerra) para o ensino secundario.

A Universidade ofrécelle un soldo miserento, indigno. Tampouco outros medios, non hai nin biblioteca. Así D. Ricardo vese obrigado a publicar para crear materiais para as súas aulas, e publica en castellano para atraer alumnos e evitar suspicacias. En 1966 aparece a sua Gramática elemental del gallego común.

En 1972 Carvalho Calero consegue a primeira Cátedra de Lingüística e Literatura Galega na Universidade de Compostela. Os problemas entre as dúas tendencias normalizadoras chegan a causar fortes enfrontamentos entre os reintegracionistas e os isolacionistas. D. Ricardo defensor da tendencia reintegracionista ?galego e portugués non son máis que dúas polas da mesma arbore?, máis que existan diferencias fonéticas moi importantes para a unificación total, que tampouco ninguén pretendía nin sequera o propio Carvalho.

Consecuencia destas teimas coa normalización da lingua, D. Ricardo viuse relegado e marxinado, o que foi unha experiencia dura ante a que soubo demostrar a sua valía e dignidade persoal, pois nunca devolveu as ofensas.

O seu labor na universidade foi inmenso, chegando a dirixir 17 teses de licenciatura e 5 teses de doutoramento e representando a Universidade (USC) en todo tipo de actos con inmenso entusiasmo. En 1980 deixa a docencia pero a sua actividade creativa multiplicase, cultivando todos os xéneros: poesía, romance, teatro, ensaio...

O profesor José Luís fixo un repaso sobre temas de lingüística analizados por Calero, sinalando que o levaron, en ocasión, a rectificarse a si mesmo cuantitativamente e non tanto cualitativamente pois o seu sentimento e opinión sempre foron para unha unificación ?suficiente?.

Para rematar o público, con ampla representación da xuventude, contrastou opinións co conferenciante en animada conversa.