23-09-2008
Bicicletas, contaminaçom e hipocrisia
Di o e-Estraviz que a hipocrisia é o fingimento de boas qualidades ou sentimentos, para aparentar os contrários dos que realmente se têm. Sinónimos: fingimento, falsidade [do grego hypokrisia].
Como noutros muitos concelhos da Galiza, Ponferrada, capital desta regiom berziana, também celebrou nestes dias essa pretenciosa jornada chamada "Dia sem carro", "Jornada da mobilidade", ou como se lhe queira chamar.
Em Ponferrada, sob a legenda de "aire limpo", o concelho organizou os tradicionais actos de publicidade e propaganda. Trata-se de fazer como si se figera algumha cousa, sem realmente fazer nada. Por suposto, pudemos ver até umha foto do alcaide, com garavata incluida, fazendo como se andivese em bicicleta, e realizando um chamamento a nom empregar o carro privado (ele, que anda sempre no carro oficial...). Todo hipocrisia, numha cidade que nom tem nengum tipo de preparaçom para andar em bicicleta, por muito que a cámara municipal se some à moda (tam estendida entre alcaides, tanto do PP como do PSOE), de criar um sistema de emprestito de bicicletas.
Mas, para mim, o colmo é que fagam umha campanha de propaganda empregando a legenda "aire limpo", os mesmos que promovem, permitem e defendem a incineraçom de resíduos sólidos (pneumáticos, farinhas, graxas animais, lodos de depuradora, plásticos, biomasa,...) na fábrica de Cementos Cosmos (pertencente à "Corporación Noroeste Grupo Cimpor") em Toural dos Vaos.
A incineraçom, como vem denuncia a Plataforma Bierzo Aire Limpo, suporá um enorme incremento das emissons que já produz a cementeira, gerando compostos tóxicos perigosos para a saude de toda a populaçom berziana, e nom só, contaminado o aire, o cham, as colheitas,... com dioxinas e metais pesados que entraram na cadeia alimentícia, etc...
O PP (e o PSOE que nom pretende evitá-lo) é responsável deste facto. O Governo Autonómico de Castela e Leom, em maos do PP, tem dado todos os permisos para que isto vaia adiante, e apoia, por activa e por passiva, explicita e implicitamente, a contaminaçom da nossa regiom, do Bierzo.
E depois, ainda pretendem vender a sua imagem de preocupados pola ecologia! Hipócritas.
1 comentário
outra de hipocrisia:
Eduardo Estevez e o premio Gonzalez Garcés
Demasiadas veces perdemos o noso tempo ollando para os de fóra e indignándonos por palabras no aire que pronuncian persoas como Steiner, deixamos correr os días en disputas decimonónicas en vez de mirar para dentro, para nós mesmos. E seguiremos así porque é a nosa natureza minifundiaria de matar ao próximo.
Asistimos, mais uma vez, a unha vella reclamación da denominada xeración dos 90: a renovación das formas, dos contidos, e novos espazos para a poesía. E asistimos, mais unha vez, á oposición dos centros literarios que temen morrer a mans dos fillos.
Eduardo Estevez incorpora, en xaneiro de 2006, unha tradición, amplamente desenvolvida noutras literaturas, á nosa: a participación do lector nos procesos de producción. Abre un dos primeiros blogs no noso eido cultural con esta temática. Grazas a el puidemos achegar os nosos comentarios, alterar liñas enteiras dos poemas ou propor ideas. Precisamente, esta innovación literaria é o argumento central polo que agora se lle retira o XIV Premio de Poesía Miguel Gonzalez Garcés.
Se, desde o ponto de vista filolóxico, é inadmisíbel confundir proceso poético de producción con obra ou produto final, desde o punto de vista do receptor non cabe máis do que pensar que sempre seremos unha literatura minifundista baseada no escurantismo. Por que? Pois porque se unha serie de persoas especializadas en litertura se deixan influir polas leas do sistema ata o punto de rexeitar os propios principios da escrita, que nos queda?
A poesía como xénero non é unha insipiración das musas senón o froito dun traballo de anos e anos, de longas sesións de correccións nas que unha coma ou un punto cambian completamente o significado do verso, na que un acento varía a métrica, na que unha grave altera a rima… se son os propios xurados e especialistas da literatura os que confunden o proceso poético co producto, se son eles mesmos quen negan o seu propio traballo formado e especializado afirmando que un bosquexo inicial é o mesmo do que unha obra editada, que nos queda?
Moi sinxelo: unha literatura que non se recoñece a si mesma co rango de producción especializada, un oficio sen rigor. Un escritor non é máis do que un instrumento dos deuses que non precisa ter unha formación que distinga elementos tan básicos como obra e rascuño, o escritor é aquel que decide o que o lector debe recibir…
Pois como lectora, como filóloga, négome a que me prohiban incluir os recursos da miña época na escrita (internet, os blogs,…), como lectora desexo unha formación literaria axeitada de aqueles aos que lles axudo a reclamar os seus dereitos de autor (os dereitos conlevan deberes) e como lectora expreso a miña indignación ante aqueles que prefiren gañar nos despachos o que non son capaces de gañar coa súa obra ainda que sexa a custa dun compañeiro de profesión.
Que nos queda? o minifundio literario.
