Normas Ortográficas e Morfolóxicas do Idioma Galego, Instituto de Língua Galega/ Real Academia Galega, 1982.

Introdución (p. 8)

“Unha lingua común asentada na fala, pero depurada de castelanismos, supradialectal, enraizada na tradición, coherente e harmónica coas demais linguas de cultura, esixe:

1. Excluí-lo diferencialismo radical porque ainda querendo ser unha postura de defensa frente ó castelán, manifesta de feito unha posición dependente e dominada com respecto a esta língua Han de excluirse, con maior razón, solucións diferencialistas que só sexan falsas analoxías e vulgarismos.
2. Excluir tamén a evasión cara á lingua medieval: formas definitivamente mortas e arcaicas non deben suplantar outras vivas e galegas.
3. Valora-lo aporte do portugués peninsular e brasileiro, pero excluir solucións que, aínda sendo apropiadas para esa lingua (o português), sexan contrarias á estructura lingüística do galego. O punto de partida e de chegada en calquera escolla normativa ha de ser sempre o galego, que non debe sacrifica-las súas características propias e relevantes en beneficio das dunha lingua irmá, pero diferente”.