Levo toda a tarde querendo escrever este post, e ainda nom tivera tempo. Desde que às 16.00 ao chegar ao trabalho e abrir os meus correios vim umha mensagem que me informava de que a Eduardo Estévez lhe "retiraram" o Prémio González Garcés que ganhou em Maio deste ano.
Esta é a história dum juri que rouba o prémio que ele mesmo concedera. A história dum prémio que finalmente ganha quem nom o ganhara. A história dum (mais um) lamentável capítulo do nosso sistema literário.
O juri do prémio, Manuel Álvarez Torneiro, Manuel Fernández Álvarez, Gonzalo Navaza Blanco, Luz Pozo Garza, e Remedios Fernández Romero, decidiu agora retirar-lhe o prémio polo mesmo motivo polo que lho concedeu entom. Em Maio, destacavam a sua "renovación estética" e o "achegamento ao cotiá". Segum publicava vieiros.com na altura,"o voceiro do xurado, Manuel Forcadela, destacou que a obra "Construcións" sorprendeu pola "contemporaneidade da súa escrita e a aposta do autor pola renovación da nosa tradición estética", así como "a liña de construcción expresiva" da obra "na que se pode advertir unha proximidade do cotián".
Agora, decidem que todo isso é intranscendente, e depois de receber umha impugnaçom por parte do ganhador do accesit, e tiram-lhe o Prémio ao Eduardo para dar-lho a este. É umha forma de re-escrever a história.
Porque história tem que haver, e muita, tras desta decissom.
Di o ganhador do accesit, que a obra de Eduardo "Construcións" nom era inédita, porque o processo de construçom do poemário pudo seguir-se abertamente por parte de quem tivera interese no blogue que o Eduardo criara com tal fim, e que se chamava "en construción, bitácora da construción dun libro de poemas". Di o ganhador do accesit que como esse processo de construçom do poema era público, e como o blogue fazia referência explicita à autoria de Eduardo, também nom era secreta a identidade do autor do poemário. E, por último, di o senhor ganhador do accesit, que ele deve ser o ganhador do prémio, e nom outro, nom porque a sua obra seja melhor ou tenha mais qualidade literária, mas porque assim o recomenda a estrita atençom da burocrácia e as leis. Quer-se dizer, que este senhor vai ganhar com ajuda de avogados e gabinetes jurídicos o que nom conseguiu ganhar com os seus versos. Que lhe preste!
Para mim tenho que, tal e como recolhe ainda hoje a estas horas a wikipédia, Eduardo Estévez é o ganhador do Prémio González Garcés deste ano, porque o ganhou limpa e honradamente, porque o ganhou justa e dignamente, porque o ganhou com qualidade literária e capacidade poética. Sem ajudas alheias à poesia.
Mas este asunto, penso eu, tem muita mais transcendência, pois nom se trata só de se a Eduardo lhe roubam ou nom o prémio que lhe corresponde (e isso por si só já é avondo grave). Trata-se também dum novo e lamentável espectáculo da nossa literatura e dos nossos prémios literários. Nom é o primeiro caso,nem vai ser o último, mas nom por isso é menos denunciável. Nom por isso é menos escandaloso. Nom por isso devemos seguir dizindo que chove quando estám a mijar por nós.
A obra de Eduardo, os direitos de autor de Eduardo, que som os direitos de autor de todas as pessoas que escrevem, de todos/as as poetas e escritores (também do senhor que ganhou o accesit), estám a ser maltratados, pisoteados, violados. Porque os direitos de autor/a nom som os euros que avogados e economistas "recaudam" em bibliotecas e copistarias. Nom. Os direitos de autor/a som os que levam as de perder nesta história. Na história do juri que roubou o prémio que tinha que conceder.
Estou com Séchu: "A mim da-me que algumha gente pertence á Geraçom poética do Cromagnom".
A seguir, reproduzo a carta onde Eduardo explica toda esta absurda, triste e pobre história, e os informes que apresentou ante o juri da autoria de Miro Villar, Fran Alonso e Miguel Anxo Fernan-Vello. No comentário que aparece no post de onte, podedes ver a primeira notícia que tivem de todo este asunto, da autoria de l&m.
Carta de EDUARDO ESTÉVEZ:
O día de hoxe veño a ser informado de que a Deputación Provincial da Coruña decidiu aceptar unha impugnación recibida hai uns meses e que solicitaba que se descalificase o meu libro construcións e se lle retirase o premio de poesía Miguel González Garcés que lle fora concedido.
O argumento da impugnación, presentada polo señor Xabier Lama, é que o libro incumpría as bases da convocatoria por estar previamente publicado no blog ?en construcion?.
Como expliquei no seu momento perante a propia Deputación que mo solicitou, esta impugnación carece de toda base legal segundo os seguintes argumentos:
1. O premio, tal e como está descrito nas súas bases e é de público coñecemento, premia unha ?obra?. Quer dicir, considera unha ?obra? a totalidade do material presentado baixo un título e lema. A ?obra? presentada a concurso é rigorosamente inédita.
2. Existe, efectivamente, un blog, titulado ?en construción?. e co seguinte subtítulo: ?bitácora da construción dun libro de poemas?. A existencia deste blog era pública antes da convocatoria do premio e, como pode comprobarse, non a ocultei en ningún momento. En todo caso, o que se publicou neste blog é unha descrición do proceso de produción da obra. Non é un libro, senón unha bitácora, un diario. Acompañando esta bitácora é posíbel consultar borradores de algúns dos textos que compoñen a obra pero non todos os textos nin as súas versións finais. O poeta e investigador Miro Villar explica claramente, nun informe técnico que emitiu nesta oportunidade, que ?é axioma ou principio filolóxico fundamental que as versións anteriores á edición definitiva ou testamentaria por parte do autor teñen a consideración de material de traballo para a crítica textual, mais en ningún caso se chegan a considerar como textos definitivos do autor?. O concepto de ?obra?, por tanto, distínguese claramente do seu proceso de produción e nas bases do premio non se indica que o proceso de produción da obra deba ser inédito.
3. Como se pode ver no mesmo blog, a publicación do proceso de produción abandonouse o 1 de maio de 2006. Un mes despois (o 13 de xuño) déixase constancia dun período de reflexión sobre os textos e, posteriormente (o 25 de agosto), infórmase de que a obra sufríu moitas correccións. Dende aquela, como resulta habitual habida conta do tempo transcorrido até a convocatoria do premio, aínda houbo outros procesos de revisión profunda do libro nos que se descartaron poemas e se incluíron outros, ademais de modificarse seriamente a totalidade dos textos. Ningunha destas modificacións (nin a descrición das mesmas nin os textos) foron difundidas no blog ou na miña páxina persoal.
4. Na mesma cláusula SEGUNDA das bases do Premio dise que a Deputación ?publicará? a obra premiada. Non se explicita (aínda que queda amplamente sobreentendido) que se trata dunha publicación en papel. Pódese sobreentender, por tanto, que a expresión ?inédito? na cláusula primeira se refire tamén a este modo habitual de publicación.
5. Por outra banda, o mesmo informe técnico antes mencionado determina sen que caiba lugar a dúbidas que, ?só recibe consideración de obra édita aquela que posúe o seu correspondente rexistro, quer no ISBN quer no Rexistro da Propiedade Intelectual, e calquera outra obra sen o devandito trámite sempre adoita considerarse como inédita?.
6. Existen hoxe en día diversos métodos de edición de libros dixitais. Como se explica na Wikipedia (http://es.wikipedia.org/wiki/Libro-e#Formatos_de_archivos_de_eBook), os formatos comunmente utilizados para este soporte son DOC, PDF y LIT. Nin o blog nin os textos incluídos na páxina web utilizan calquera destes métodos. En todo caso, pódese consultar os arquivos do ISBN para ter constancia de que non existe rexistro da edición de ningunha obra ao meu nome en formato papel ou dixital que poida significar un incumprimento das bases do premio. Outro informe técnico, neste caso do poeta e editor Fran Alonso, explicita: ?En ningún caso pode entenderse o blog «En construción» como un libro dixital. En primeiro lugar, un blog non responde ao que desde o punto de vista profesional os editores entendemos por «edición dixital» (formatos de texto dixitalizado, sometido a un proceso de edición e preparado para a súa descarga nun ordenador, pda, teléfono móbil ou libro dixital, como adoitan ser os pdf ou os .doc). Por outra banda, as propias normas de estilo da ortografía técnica na edición indican que se debe empregar a cursiva para os títulos de obras literarias (tanto en formato papel como en formato dixital) pero que se deben empregar a redonda para os nomes dos blogs.?
7. En calquera caso, e tal como deixa entrever Fran Alonso no seu argumento, o concepto ?edición? inclúe unha serie de procesos adicionais (e necesariamente posteriores) á escrita do libro que, como resulta obvio, non puideron ter lugar neste caso, xa que a escrita dos textos do libro non estaba rematada no momento en que se interrumpiu a difusión da bitácora.
8. Canto á alegación presentada á cláusula TERCEIRA das bases (que dice, literalmente: ?As obras presentaranse baixo un título e un lema, achegados de plica na que conste o título e o lema no seu exterior e contendo no interior o nome e apelidos do autor, o seu enderezo, nacionalidade e número de teléfono?), a Deputación pode dar fe de que o libro foi presentado baixo plica, cun título e un lema, polo que non se entende a que violación desta cláusula se refire a alegación.
9. Con todo, atendendo ao espírito desta cláusula que procura o anonimato dos textos para non viciar a resolución do premio, o xurado está no seu dereito (aínda que non o respalde unha lectura estrita das bases) de, antes de emitir o fallo, desbotar un libro porque pode recoñecer a súa autoría por haberse difundido algún dos textos que o compoñen en publicacións colectivas ou mesmo en recitais poéticos. Porén, unha vez que o xurado falla de boa fe e en exercicio da súa indiscutíbel profesionalidade, non parece pertinente que este mesmo dereito de veto se lle conceda a calquera persoa por que tivese coñecemento previo da obra.
10. Máis alá doutras consideracións, tanto o acto de presentar o libro ao premio canto a actuación do xurado desenvolvéronse baixo o principio de boa fe que rexe, segundo a lexislación vixente, todos os contratos de palabra (como o é o caso de presentar un libro a un premio literario). Como se explicita no artigo 1.288 do Código Civil: ?A interpretación das cláusulas oscuras dun contrato non deberán favorecer á parte que tivese ocasionado esa oscuridade?.
11. En todo caso, a actuación do señor Xavier Lama só pretende obter nos despachos o que en boa lide literaria non lle fora concedido.
Teño na miña man presentar recurso contencioso administrativo contra a resolución da Deputación pero non o farei. Acepto esta nova decisión do xurado tal e como a aceptei da primeira vez e non pretendo obter nos despachos aquilo do que de boa fe o xurado e a Deputación agora me privan.
A importancia dun premio radica en que un xurado considere que o traballo de un merece ser premiado, o que xa ocorreu co meu construcións. Quédome con iso.
Eduardo Estévez
A Coruña, 23 de setembro de 2008.
Informe de MIRO VILLAR:
Arximiro Villar González (Miro Villar), Doutor en Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela (USC), coa tese A poesía galega de Antón Zapata García. Edición e Estudo, profesor de Lingua e Literatura Galega, poeta e crítico literario en diversas publicacións, participou en numerosos congresos e xornadas literarias, con relatorios recollidos nas súas actas, e publicou varias edicións críticas ou comentadas sobre a obra dos poetas Gonzalo López Abente, Roberto Blanco Torres, Xervasio Paz Lestón, Alexandre Cribeiro, Emilio Álvarez Blázquez ou Federico García Lorca, alén de ser coautor dos volumes de Publicacións periódicas e Obras no Diccionario da Literatura Galega. Como especialista en ecdótica e crítica textual presentou relatorios en congresos internacionais celebrados na Facultade de Filosofía e Letras da Universidade Autónoma de Madrid, Facultade de Filosofía e Letras da Universitat Autónoma de Barcelona, na Università degli Studi Roma Tre e na University College, Cork (Irlanda).
E X P O Ñ O
Que na disciplina da ecdótica e da crítica textual tan só recibe consideración de obra édita aquela que posúe o seu correspondente rexistro, quer no ISBN quer no Rexistro da Propiedade Intelectual, e calquera outra obra sen o devandito trámite sempre adoita considerarse como inédita.
Que nos traballos de edición textual sempre podemos atopar numerosos exemplos de work in progress, isto é, de obras en construción, sen que estas primeiras versións se poidan considerar nunca as definitivas ou testamentarias. Polo tanto, é axioma ou principio filolóxico fundamental que as versións anteriores á edición definitiva ou testamentaria por parte do autor teñen a consideración de material de traballo para a crítica textual, mais en ningún caso se chegan a considerar como textos definitivos do autor.
Que a presenza de adiantos ou borradores dos textos, moitas veces absolutamente diferentes ás versións finais, ben sexa en publicacións periódicas ou ben na rede (na actualidade), tampouco pode considerarse nunca como a edición definitiva e testamentaria por parte do autor dun texto literario.
Santiago de Compostela, 14 de xuño do 2008
Asdo.: Arximiro Villar González
Informe de FRAN ALONSO:
A petición de Eduardo Estévez, autor do poemario Construcións, galardonado coa XIV
edición do Premio de Poesía Miguel González Garcés, emito este informe editorial con
motivo dunha impugnación do fallo do premio baseada en que o devandito poemario non
é inédito.
1. En ningún caso pode entenderse o blog «En construción» como un libro dixital. En
primeiro lugar, un blog non responde ao que desde o punto de vista profesional os
editores entendemos por «edición dixital» (formatos de texto dixitalizado, sometido
a un proceso de edición e preparado para a súa descarga nun ordenador, pda,
teléfono móbil ou libro dixital, como adoitan ser os pdf ou os .doc). Por outra
banda, as propias normas de estilo da ortografía técnica na edición indican que se
debe empregar a cursiva para os títulos de obras literarias (tanto en formato papel
como en formato dixital) pero que se deben empregar a redonda para os nomes
dos blogs.
2. Entendo que o poemario Construcións é unha obra inédita, aínda que sexa o
resultado dun proceso creativo público, transparente e participativo. O que o autor
fixo público en todo momento foi o proceso creativo do libro («En construción»),
diferenciado do resultado final, que foi produto dese proceso creativo e que se
mantivo inédito e con distinto título (Construcións).
3. Entendo que a apertura pública do proceso creativo «En construción» foi unha
iniciativa soprendente e desconcertante, por novidosa, pero orixinal e valente, na
medida en que fai público o proceso creativo, cunhas características definitorias
propias que o distancian significativamente do resultado final, Construcións.
Trátase, daquela, dun procedemento literario, pero en ningún caso dunha obra
literaria. O que autor fixo público foi a súa estratexia narrativa para a construción
dos poemas, pero non o produto final do proceso creativo, que permaneceu
inédito.
4. Valorando o carácter novidoso e audaz do procedemento, e a súa diferencia
significativa co resultado final, consideramos que en ningún caso debe ser
penalizado, porque non se dan as circunstancias requeridas para facelo; desde o
punto de vista da edición non incumpre as bases do premio.
E para que así conste, asínoo, en Vigo, a 17 de xuño de 2008
FRAN ALONSO
Informe de MIGUEL ANXO FERNÁN-VELLO:
Por petición expresa do poeta Eduardo Estévez, accedo a realizar este escrito en relación coa impugnación do fallo do XIV Premio de Poesía Miguel González Garcés e como ?anexo? da alegación realizada polo autor.
Na Base Primeira do Premio dise textualmente que ?poderán optar ao concurso tódolos autores de calquera nacionalidade, que presenten obras inéditas?. Ao non incluír, xunto á denominación ?obras inéditas?, as especificacións ?na súa totalidade? ou ?no seu conxunto?, enténdese que a obra presentada puidera permitir a inclusión de textos poéticos parciais anteriormente ?recitados? en público ou mesmo, como é o caso, reproducidos, parcialmente, através dun formato electrónico en Internet. A obra presentada, como tal, é inédita: non viu a luz como tal anteriormente. Iso é o que entendo eu. E así o fago constar.
Miguel Anxo Fernán Vello
A Coruña, 13 de Xuño de 2008
Leo hoje no galicia-hoxe:
“Xavier Lama recibiu con satisfación a noticia e, malia estas “estrañas circunstancias", dixo sentirse “reconfortado por gañar un premio coma o González Garcés nun ano no que tamén tiven o Premio Esquío".
Este homem ainda nom se decatou de que nom ganhou o prémio? De que foi finalista? De que lhe vam dar o prémio precisamente por nom tê-lo ganhado?
Que país…
Podedes ver a notícia no Galicia-Hoxe, na Voz de Galicia e em Vieiros.
Vários blogues recolhem também a notícia: O levantador de minas, Made in Galiza, Cabaret Voltaire, Ferradura en tránsito, Lándoa, Projecto Q,… Imagino que ainda haverá mais que nestes momentos eu ainda nom vim.
A notícia, ao meu parecer, vai-se convertir num pequeno escándalo, e, como sempre nos ocurre, num ínfimo debate. Oxalá esteja errado.
ojalá estejas errado igor e este debate seja por fim sério e deixem de passar estas trapalhadas neste pais!
Ainda mais blogues nos que se fala do tema. Podedes ver novas anotaçons n’O levantador de minas, e ainda nas Brétemas de Manuel Bragado, nos Fragmentos da galaxia de J.L. Blanco Valdés, a Casatlántica de Maria Lado,…
E, por muito que miro, nos blogues nom vejo mais que críticas à decissom do juri. Com matizes, com diferências, de diversas perspectivas, mas posturas críticas. Muitos apoios à decissom do juri nom se vem nos blogues. E à postura e actuaçom de X.Lama ainda menos.
Sim, é certo, nos comentários de alguns meios, por exemplo em vieiros, podem-se ver posturas favoráveis ao proceder do juri ou ao X.Lama, mas som as menos. E isso nom significa mais nada quê o quê significa: que entre os blogueiros, as posturas estam maioritariamente, muito maioritariamente, com Eduardo.
Amanha, quinta-feira, parece que sai no Galicia-Hoxe umha notícia sobre o tema onde se recolhem as opinions de diversas pessoas mais ou menos relacionadas com o mundo literário. A ver que se di ali.
Diga o que se diga, retirar-lhe o prémio a Eduardo Estévez sobre uma falsidade (o poemário é inédito porque não foi publicado integramente e na sua versão final quer na rede, quer em papel) é um roubo e uma manipulação que dá vergonha.
Que República das Letras é esta? Não será que temos uma Ditadura das Letras ou pequenas ditocracias literárias?
Saúde, mais poesia e menos prémios.
Ainda dous blogues mais que falam do tema: Alfaias, e A Canción do Náufrago. E também podedes ler a análise que Marcos S. Pérez fai em Vieros: “Un blog é un libro? Abrese o debate“, e no que se recolhem opinions de diversos/as autoras/es e ligaçons a vários blogues.
Recolho umha das opinions recolhidas nesta análise de vieiros.com, de Marcos S. Calveiro: “Que queren, que non publiquemos blogs? Que non falemos dos procesos de creación? Que sexamos uns kafka ou uns pessoa, pechados na casa todo o día, escribindo".
propoño facer circular pola rede un manifesto a asinar para nos posicionar sobre o asunto de Eduardo Estévez. non é unha cuestión xeracional, como se anda a comentar. a decisión de retirarlle o premio é indubidablemente ultra-rancia e marca un fito. coido que dentro de anos, na historia da literatura galega, se falará do “asunto-Eduardo-Estévez” como unha crise que obrigou a unha fonda reflexion a varias xeracións de escritores galegos
Xavier, tes razom. O que precisamos é mais poesia e menos prémios. Mas, desafortunadamente para nós, para todos e todas nosoutras, existem muitas poucas possibilidades de publicar um livro de poesia numha editorial convencional e “séria", se nom é por meio dum prémio de poesia. É certo também que existem outras vias e outros meios, e que a rede e a distribuiçom nom comercial som vias a explorar, como estam a fazer algumhas pessoas, mas por agora ainda som escasas as iniciativas neste sentido. Todo chegará!
Brangaene, estou contigo. Os encontros de escritores/as novos/as (e já nom tam novas/os), desta fim de semana, organizados pola AELG, som umha perfeita oportunidade para debatir sobre isto (sobre o asunto-eduardo-estévez, mas também o asunto-arsénio-iglésias, e outros), e intentar chegar a umha postura comum e pública.
E traio aqui as reacçons à decissom do juri que hoje publica o Galicia-Hoxe, com opinions de S. Jaureguizar, Camilo Franco, Román Raña, Francisco Castro e de quem isto escreve.
a ninguém lhe molesta que se amedrente um júri? vergonhentas as razons “literarias” ou “filológicas” que recolhe hoje a Voz:
Un asesor xurídico da Deputación coruñesa acompañou en todo momento aos membros do xurado e «indicounos que se rexeitabamos a impugnación que presentou o finalista o asunto acabaría nun xulgado, que sería o que tomara a decisión final».
Choriminha: o que hoje publica a Voz já é para rematar a faena. “Umha decissom mais jurídica que literária", desculpam-se do juri… Espectacular! É que nom sabiam que estavam aí para tomar umha decissom literária? Quem lhes obrigou a actuar de avogados?
Que falta de dignidade, de valentia e de capacidade!
Que podiam ter acabado num julgado? Eu som membro dum juri e um “asesor” di-me umha cousa assim e nom tenho dúvida nengumha: ratifico a primeira decissom e aposto por ir ao julgado se assim o decide a pessoa que impugna!
Isto cheira mais cada vez que vamos sabendo cousas novas de todo este esperpento… Algumha cousa cheira a podre!
Ainda sigue dando isto mais de si. Novas análises, novos comentários, novos post nos blogues. A Casatlántica, recunca; Alfaias sigue pola via jurídica, depois da aberraçom de onte sobre o asesor jurídico da deputaçom que apareceu na Voz; e o Porto dos Escravos reflexiona sobre a República das Letras.
Eduardo anuncia que o livro sairá em Positivas, e isso é possitivo; e todo parece indicar que o Encontro de Novas/os Escritores/as dará para debatir e reflexionar, também sobre isto, intensamente.
E umha estupenda e evidente evidência, em Dedos como vermes.
Ainda mais: a resposta de X.Lama no bar do Jaureguizar, a muit atinada e acertada resposta d’O Levantador de Minas à resposta de X.Lama, umha asesória jurídica em Alfaias, , e umha reflexom sobre justiça poética na Apocalipse do porco.
Ainda mais umha: Besbe nos seus Beliscos Pequenos Beliscos Pequenos.
Mais blogues que tratam o tema. Já alguém di por aí que isto é como o fantasma que percorre europa, mas percorrendo blogues.
Podedes ver os prémios em destruçom de Chove em ningures; a comparativa entre poesia e ciclismo nos Croques; o realmente importante no blogue de L&M; a advertência para nom confundir cum falho do Olho da Vaca; e a carta abierta a, e em apoio de, X.Lama de Nubosidade Variábel.
Haverá mais blogues, seguro, que sigam a tratar o tema. Mas nem sei se seguirei tendo humor e ganhas de recolhé-los nestes comentários.
Lama fixo moi ben en recorrer e se sabiades doutras trapalladas polo estilo, aínda que nonn fosen tan evidentes por deixar probas escritas como aconteceu agora co blog, deberadelas denunciar no seu momento. E se non o fixestes estades facendo deixación dos vosos deberes cívicos” e consentindo con tanta trapallada (sobr(Sobre esta deixación dos deberes cívicos a que estamos tan afeitos hai un artigo de Argullol o ´no País de hoxe.
E vexo que se fala moito de se era inédito ou non pero fálase pouco de que ía prácticamente asinado. E dicir que cumpriu a norma porque o presentou cunha plica e un pseudónimo é unha ironía.
Por certo, gustaríame oír algún membro do xurado que é especialmente activo na rede a ver se o coñecía ou non.
Isto parece que acaba, mas nom remata. Sigue a ser tratado em blogues o tema. Aqui vam uns quantos mais:
En Construción sigue sumando também ligaçons e saúdos; Lándoa fala de qualidades literárias e de debates e consideraçons; Trasalba também trata a questom palpitante; Alicia crece mentres nos explica como se desacreditam os prémios; na Selva de Esmelle descobrimos umhas conclusons selváticas, com adaptaçom para distintos níveis; e Xosi explica-nos o tema das picotas, os blogues e a poesia.
Em fim… isto promente mais e mais entradas.
E isso que já passarom quase sete dias, sete, da primeira notícia na realidade virtual. E isso, em verdade, na rede é quase umha eternidade.
Lean todos vostedes esta entrevista con Eduardo Estévez e comecen a pedir desculpas:
Cabaleiro: crea-me que leo e re-leo com atençom, e nom atopo o motivo para ter que pedir desculpas. De todas as formas, isso de andar a dizer-lhe aos demais que tenhem que pedir desculpas… nem sei! Parece-me um pouco ráncio.
Saúdos.